Kajakarstwo rozgrywane jest na Igrzyskach Olimpijskich w dwóch dyscyplinach: kajakarstwo klasyczne i kajakarstwo górskie. Kajakarstwo uprawia się w kajakach Kx lub w kanadyjkach Cx, gdzie x - to liczba osób płynąca na łódce (np. K1 to jednoosobowy kajak, a C2 to dwuosobowa kanadyjka). Zasadniczą różnicą między formą K i C jest fakt, że kajak jest łódką krytą z kokpitem i może posiadać urządzenia do sterowania. Dodatkowo w kajakach zawodnik siedzi i używa wiosła dwustronnego, natomiast w kanadyjkach klęczy i używa wiosła jednostronnego. W obydwu typach łodzi zawodnik jest zwrócony przodem do kierunku wyścigu.
Kajakarstwo klasyczne - zostało wprowadzone do programu Igrzysk w 1936r. w Berlinie (kobiety w 1948r.). Zawody olimpijskie rozgrywane są w formie K1, K2, K4 oraz C1, C2 na dystansach 500 i 1000 m. Wyścig odbywa się na wodzie stojącej, na prostych torach o szerokości 9 m. Zwycięzcą zostaje zawodnik (lub załoga), którego czubek łodzi jako pierwszy przekroczy linię mety.
Kajakarstwo górskie - weszło do programu IO w 1972r. (z przerwą w latach 1976-1988) w formie C1, C2 i K1 (w tej ostatniej także kobiety). Wyścigi zorganizowane są w formie slalomu z wyznaczonymi bramkami. Trasa slalomu prowadzi najczęściej po torze tworzącym spienioną górską rzekę, o długości od 250 do 400 m. Liczba bramek waha się od 18 do 25. Paliki bramek są zawieszone nad powierzchnią wody - zawodnik nie może ich dotknąć ani ciałem, ani wiosłem czy łodzią. Szerokość bramki wynosi od 120 do 350 cm. W odróżnieniu od kajaków klasycznych, w klasyfikacji końcowej znaczenie ma nie tylko czas ale i punkty karne.
Kajakarstwo klasyczne rozgrywane było na torach Olimpijskiego Centrum Kajakarstwa i Wioślarstwa Shinias koło Maratonu, natomiast kajakarstwo górskie w Kompleksie Olimpijskim Helliniko.