Hestia (łac. Westa)

Hestia była pierwszym urodzonym (i pierwszym połkniętym) dzieckiem Kronosa. Imię bogini, zarówno w grece jak i łacinie, oznacza ognisko domowe. Ognisko to od najdawniejszych czasów spełniało doniosłą rolę w społeczeństwie antycznym. Początkowo ze względów praktycznych dbano o utrzymanie ognia, który nie łatwo było rozpalić. Z czasem ognisko domowe stało się mistycznym symbolem więzi i bezpieczeństwa rodziny. Nad ogniskiem domowym i szerzej - nad domostwem - czuwała właśnie bogini Hestia. Zasiadając na Olimpie tam również strzegła głównego ogniska olimpijczyków. Hestia bardzo różniła się od większości innych bogów. Po pierwsze ślubowała dziewictwo, nie miała własnej rodziny, choć opiekowała się wszystkimi rodzinami na świecie. Całe życie była więc samotna i oddana swemu powołaniu. Drugą różnicą był fakt, że Hestia prawie nie była obecna w mitologii. Nie miała własnych mitów - była tylko kilka razy wspomniana niejako "przy okazji" innych bogów. Panował uświęcony zwyczaj, że jeśli ktokolwiek, nawet zbieg czy żebrak, usiadł na skraju domowego ogniska, oddawał się opiece Hestii i Zeusa. Mógł wówczas prosić gospodarzy o gościnę, której zazwyczaj nie odmawiano.

Hestia była też patronką gospodyń domowych. Często modliły się do bogini, oczekując opieki za życia i po śmierci. Wyjeżdżając z domu modlono się o szczęśliwą podróż, a wracając dziękowano za szczęśliwy powrót. Każdy noworodek, który ukończył 5 (lub 10) dzień życia obnoszony był dookoła ogniska domowego i oddawany pod opiekę Hestii. Temu uroczystemu obrzędowi (amphidromia - "bieg dookoła") towarzyszyło nadanie imienia dziecku. Dopiero wówczas stawało się ono częścią rodziny.

Hestia nie potrzebowała świątyń ani ołtarzy. Jej świątynią był każdy dom, a ołtarzem - każde ognisko domowe. Czasem jednak miasto czy gmina utrzymywały w ratuszu lub innym budynku publicznym wieczny ogień, chroniący wszystkich mieszkańców. Na jego straży stali wysocy urzędnicy, pełniący funkcje kapłanów. W Atenach taki ogień płonął w Prytanejonie, na terenie Agory.

Bardzo rzadko rzeźbiono posągi bogini. Na tych nielicznych Hestia przedstawiana była jako poważna kobieta, o łagodnym spojrzeniu, w długiej szacie - emanująca spokojem. Wydaje się, że Hestia była najmniej ważna z bogów olimpijskich.