Kalavrita
Zachęceni opisami w Internecie jeszcze w Polsce postanowiliśmy, że odbędziemy wycieczkę do Kalavrity, połączoną z przejażdżką kolejką wąskotorową. Jadąc pierwszego dnia z lotniska do Loutraki drogą wzdłuż wybrzeża Zatoki Korynckiej, około 50 km za Patrą przejeżdżaliśmy obok miasteczka Diakofto. Na południe od niego znajduje się wylot malowniczego wąwozu Vouraikos, który głęboko wcina się w góry Chelmos, u stóp których leży Kalavrita. To dość daleko od Loutraki, może dlatego chętnych na wycieczkę organizowaną przez rezydenta (63€ + 9€ wstępy) nie było wielu - zamiast autokarem, pojechaliśmy z hotelu dużym busem. Wąskotorówką do Kalavrity Samo Diakofto nie oferuje turystom nic ciekawego. Poza jednym: znajduje się tu stacja początkowa kolejki wąskotorowej (częściowo zębatej), która biegnie wąwozem Vouraikos do Kalavrity. Ten niesamowity wyczyn włoskiej inżynierii, który wspina się pod górę pod kątem 13°, jest największą atrakcją kolejową w Grecji. Linię kolejową zbudowano w latach 1889-1896, by zwozić nad morze wydobywane w górach minerały. Zabytkowe parowozy wycofano z eksploatacji w latach '60 ubiegłego wieku (jeden stoi przy stacji w Diakofto) i zastąpiono je lokomotywami spalinowymi. Niedawno (2008 r.) zmodernizowano tory i wymieniono całe składy - obecnie podróżuje się bardzo wygodnie, wagonikami wyposażonymi w klimatyzację, która jednak nie zawsze jest włączana i wówczas jedzie się z otwartymi oknami (choć napisy tego zabraniają). W szczycie sezonu kolejka przeżywa prawdziwe oblężenie, a bilety na jeden z kilku kursów w ciągu dnia trzeba kupować z kilkugodzinnym wyprzedzeniem, a i to nie jest łatwe bo „hurtowo” wykupują je biura podróży.
Kalavrita
Końcowa stacja kolejki - Kalavrita - to miasto raczej mało znane poza Grecją, jednak dla samych Greków jest bardzo ważne - z trzech powodów: Kalavrita to małe miasteczko - w pół godziny obeszliśmy całe centrum. Wzdłuż głównej ulicy są kawiarnie, piekarnie, tawerny i skwer z kościołem z zegarami na dwóch wieżach. Kiedy stanęliśmy przed kościołem, właśnie mijało wpół do trzeciej i na obu tarczach była ta sama godzina. Ale po chwili zobaczyliśmy, że choć wskazówki zegara na prawej wieży powoli się przesuwały, to te na lewej nie drgnęły. Lewy zegar wskazuje zawsze godzinę 14:34, tę o której rozpoczęła się masakra. Dla Greków przyjazd do Kalavrity ma coś z pielgrzymki - stąd tłumy wycieczek szkolnych w ciągu tygodnia i rodzin z dziećmi w weekendy. Ale to poza letnim sezonem wakacyjnym - w sezonie miasto jest opustoszałe, nie licząc grupek turystów kończących lub rozpoczynających tu podróż wąskotorówką. Jaskinia Jezior Jaskinia Jezior to rzadki wytwór przyrody, który oprócz typowego dla jaskiń labiryntu korytarzy, tajemniczych galerii i dziwacznych formacji naciekowych, ma jeszcze coś wyjątkowego, co nie występuje w innych znanych jaskiniach. Przepływająca przez system jaskiń woda wytrąciła minerały, które utworzyły naturalne tamy. Zimą i wiosną, kiedy topi się śnieg, jaskinia przemienia się w podziemną rzekę z naturalnymi wodospadami. W miesiącach letnich część komór wysycha ujawniając kamienne tamy i formacje skalne. W niektórych zagłębieniach przez cały rok pozostaje woda tworząc kilkanaście malowniczych jeziorek. Ściany ozdobione są kolorowymi stalaktytami i stalagmitami oraz innymi formacjami krasowymi o wysokości dochodzącej do 30 m. Niektóre z nich składają się z wielu równoległych, pionowych, cienkich płaszczyzn do złudzenia przypominających organy albo pomarszczone fałdy wiszącej tkaniny. Ich powierzchnia podobna jest do porcelany - nawet stukając palcem słychać było dźwięczący, „porcelanowy” odgłos. Refleksy światła odbijające się od gładkiej powierzchni jezior dodają scenom dodatkowego, magicznego uroku. Jeziora rozmieszczone są na trzech różnych poziomach, które ciągną się w sumie na długości prawie 2 km. Zwiedzającym udostępniony jest środkowy poziom o długości ok. 500 m. Ale trwają prace nad przygotowaniem kolejnych. Najniższy poziom jaskiń jest wyjątkowy, bowiem odnajduje się tam skamieniałe szczątki ludzi i zwierząt (np. hipopotama). Planuje się, aby część tego poziomu przekształcić w międzynarodowe laboratorium biologii jaskiń. Przy parkingu przed wejściem do jaskiń, w niewielkim sklepie/tawernie mogliśmy degustować i kupić lokalne przysmaki. Większość z nich to były owoce w słodkich syropach - dość typowy przysmak w Grecji. Natomiast trunek, który tu można kupić, jest dość wyjątkowy - ja w każdym razie nigdzie w Grecji takiego nie spotkałem. To bardzo słodki, pomarańczowo-brązowy likier (25%) o smaku głównie cynamonowym, z nutą anyżu, nazywany tentoura (czytaj: tentura). Produkowany jest tylko w rejonie Patry, ale jeszcze w małych wioskach wokół Kalavrity można spotkać wytwarzany w domowych warunkach, według dawnych receptur. Degustacja zachęciła wielu z nas do zakupów - głównie „cynamonówki”, choć cena była trochę wysoka - 15€ za butelkę 0,7l. Sprzedawca mówił, że to cena za 1kg, ale chyba miał na myśli wagę trunku z butelką :-) Smak ma rzeczywiście niepowtarzalny. Mega Spilio Klasztor jest miejscem pielgrzymek wiernych, którzy proszą o wyleczenie z różnych chorób. Panie chcąc zwiedzać jego wnętrze muszą pamiętać o odpowiednim stroju. Pomiędzy budynkiem klasztoru a skałą jest pieczara, w której znajduje się źródełko z cudowną wodą. A tuż obok, figurki przedstawiają scenę, w której mnisi odbierają ikonę smokowi. Pośród ikon umieszczonych w kościele najcenniejszą jest ikona Marii Panny - wykonana z wosku. Mimo wielu pożarów wosk nie uległ stopieniu. a jedynie wizerunek nieco się zdeformował i zupełnie poczerniał. Obraz ten uznawany jest za jedno z 3 czy 4 dzieł ewangelisty Łukasza. W muzeum klasztornym zgromadzone są najcenniejsze zbiory, m.in. ocalałe z pożaru relikwie, ikony czy księgi i rękopisy. Niestety nie można tam było robić zdjęć, nawet bez lampy, a sędziwy mnich twardo to egzekwował. 
|
W 2023 roku Grecję odwiedziło około 33 mln gości z zagranicy - to rekordowa ilość, pomimo fali upałów i licznych pożarów.
Przełożyło się to również na rekordowe przychody branży turystycznej: ponad 21 mld €. To powrót do poziomów notowanych tuż przed pandemią COVID-19.
Na peronie stacji w Diakofto oczekiwał już spory tłum. Kiedy nadjechał pociąg, zajęliśmy miejsca w ostatnim wagonie (zgodnie z rezerwacją). Po chwili okazało się, że miejsca zaraz za kabiną maszynisty w tyle pociągu, są niewiele gorsze od tych z przodu, bo przez wielką tylną szybę mogliśmy obserwować pokonywaną trasę.
Dodatkowo widzieliśmy na panelu wskaźniki - bliźniacze do tych na przedzie składu - m.in. z prędkością, czy nachyleniem.
Po chwili ruszyliśmy w stronę wąwozu. Na odcinku 22 km kolejka pokonuje w pionie 750 m. Na bardziej stromych odcinkach pojawiała się pośrodku torów trzecia szyna - zębata - która ułatwia pokonywanie stromizny.
Przejeżdżaliśmy przez liczne wykute w skałach 
Nieopodal Kastri - miejscowości leżącej 17 km od Kalavrity - znajduje się słynna Jaskinia Jezior (gr. Spilio ton Limnon). Została odkryta w latach '60 ubiegłego wieku. Okoliczni mieszkańcy zauważyli w czasie roztopów strumienie wody wydobywające się spod skał. Początkowo sami schodzili do odkrytych jaskiń przy użyciu długich drewnianych drabin. Później eksploracją zajęli się alpiniści i speleolodzy. Z czasem zainstalowano oświetlenie i utworzono betonowe i metalowe chodniki umożliwiające obecnie dostęp do jaskiń zwykłym turystom. Niestety nie można robić w jaskiniach zdjęć z lampą, ze względu na liczne, chronione nietoperze. Ale na zdjęcia bez lampy jest tu zbyt ciemno, więc turyści często łamią ten zakaz, a przewodnicy raczej na to nie reagują.
