Grupa Laokoona

Rzeźba przedstawia Laokoona i jego synów, opisanych w księdze II „Eneidy” Wergiliusza. Laokoon, według greckiej mitologii, był kapłanem Apollina w Troi. Namawiał on swoich pobratymców, by nie wprowadzali do miasta drewnianego konia, którego Grecy zostawili pod murami. Ostrożność Laokoona nie spodobała się bogom, którzy nasłali na niego dwa węże. Gady wypełzły z morza i zadusiły kapłana oraz jego synów. Dzieło obrazuje trzy akty tragedii. Starszy syn, znajdujący się z prawej strony, wyraża szansę na ratunek, chłopiec po lewej - śmierć w uściskach węży. W ojcu, umieszczonym pośrodku, ukazano energię, a zarazem grozę w obliczu nieuchronnej zguby. Grupa Laokoona (oryginał w Muzeach Watykańskich) oraz Nike z Samotraki (oryginał w Luwrze) to najsłynniejsze rzeźby hellenistycznej szkoły rodyjskiej.